Αυτό βέβαια συνοδεύεται συχνά από ένα «η αλήθεια είναι από μικρό/ή δε μου πολυάρεζαν» και συνήθως η αιτία βρίσκεται κάπου εκεί, στην πρώτη επαφή με τη γλώσσα όταν είμαστε παιδιά και αποφασίζουν οι γονείς να μας στείλουν στο φροντιστήριο επειδή «πρέπει» και ενδεχομένως χωρίς να πολυθέλουμε!
Κάπου εκεί βέβαια βρίσκεται και η δεύτερη αιτία που είναι ο ίδιος ο καθηγητής μας! Αν πηγαίνεις χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, αλλά και ο καθηγητής σου δεν έχει διάθεση να βοηθήσει, εάν το μάθημα είναι μια κουραστική διαδικασία στην οποία δεν νιώθεις ότι ανήκεις, είναι βέβαιο ότι θα αρχίσεις να μην τη συμπαθείς. Και όταν κάτι γίνεται χωρίς ευχαρίστηση σίγουρα καταλήγει να είναι δύσκολο!
Αυτό, σε συνδυασμό με την πίεση που μπορεί να προκαλεί η προσδοκία και του οικογενειακού περιβάλλοντος για την άμεση απόκτηση ενός πτυχίου σίγουρα δεν αποτελούν τις καλύτερες συνθήκες για μάθηση!
Είναι βέβαια αλήθεια πως για πολλούς ο πρώτος στόχος είναι αυτό, δηλαδή ένα πτυχίο που βέβαια μας χρειάζεται στη σταδιοδρομία μας. Έρχεται όμως η ώρα που πλέον αποφασίζουμε μόνοι μας και πάμε να το κάνουμε συνειδητά. Και είναι καλό να θέτουμε στόχους ώστε να πούμε ότι θα δουλέψουμε συστηματικά για να τους πετύχουμε.
Το κλειδί όμως για να μαθαίνουμε κάτι «εύκολα» είναι να μας αρέσει – αν όχι το αντικείμενο, τουλάχιστον η διαδικασία! Εκεί λοιπόν είναι που ο καθηγητής θα είναι δίπλα σου όχι μόνο για να σε στηρίξει και να σου δείξει το πώς και τι χρειάζεται, αλλά να δημιουργήσει ένα ευχάριστο περιβάλλον όπου θα νιώσεις την άνεση και την ασφάλεια που είναι απαραίτητη για να γίνει η μάθηση μια ευκολότερη υπόθεση.
Σίγουρα θα διαπιστώσεις ότι εκτός από ανάγκη μπορεί η εκμάθηση των αγγλικών να σου δώσει χαρά και τεράστια ικανοποίηση! Και ίσως εκπλαγείς αν σου ανοίξει ορίζοντες πολύ περισσότερους από αυτό που αρχικά ξεκίνησες να κάνεις!
